कविता : कुरूप कोरोना

~सीता अर्याल~
                  
अचानक तेरो उपस्थिति ?
खै हामीले त बुझ्नै सकेनौँ
कठोर हृदय लिएर
तीखा दाह्रा, नङ्ग्रा फिजाउँदै
मानवतालाई कुल्चदै
आतङ्कको साम्राज्य फैलाएर
मान्छे मार्ने घृणित ब्यापार गर्न
ए क्रूर समय ! तँ किन आईस् ?
ए कुरूप कोरोना ! तँ किन आइस् ?

गीत : एक वचन बोल्दैमा

~सीता अर्याल~

एक वचन बोल्दैमा त तिम्रो के पो जान्थ्यो
त्यती सारो निष्ठूरी त नभाभए हुन्थ्यो

पहिले तिमी छायाँ जस्तै नजिक नजिक आयौ
हुने छैन पर भन्दै कशम तिमीले खायौ

गीत : शिरैभरि आशिर्बाद

~सीता अर्याल~

शिरैभरि आशिर्बाद मुटुभरि मायाँ
भुगोलले छेक्ने छैन आमा तिम्रो छायाँ

सपनामा देखेँ आमा गलो सुक्योकी
पोल्याछ कि मुटु आमा टाउको दुख्योकी
दुखी हुँदा मुसार्दथ्यौ  त्यही शितलु हातले
सुरक्षाको आभास् हुन्थ्यो तिम्रो प्यारो साथले

सीता अर्यालका आठ हाईकु

~सीता अर्याल~

आकाशभरी
चम्केका ताराहरू
गन्नै सकिन।
*
पर्खाईमा छु
पारी त्यो भन्ज्याङमा
धैर्य लिएर।
*
उखु जपेर
जिब्रोमा मीठो स्वाद
किन आउँथ्यो ?

गीत : आउँछ्यौ पक्कै पानी भर्न

~सीता अर्याल~

मिर्मिरेमा पँधेरीमा आउँछ्यौ पक्कै पानी भर्न
पछ्याउँनेछु मैले पनि पाउन्नौ है आँखा तर्न

न्यास्रो लाग्छ क्यारुँ मैले सम्झि मात्र जहिले पनि
डर लाग्छ धोका खाएँ थाहै होला पहिले पनि

गीत : झझल्को तिम्रो आउँछ रातैमा

~सीता अर्याल~

तन्द्रामा प्रिया झझल्को तिम्रो आउँछ रातैमा
सपना पनि देख्दछु तिम्रै पाउँछु साथैमा

उडेर दुबै बादलु माथि पुग्दथ्यौँ सरर
हावाले तिम्रा ती काला केश पार्दथ्यो फरर

सिता अर्यालका चार मुक्तकहरु

~सीता अर्याल~

मुक्तक : सम्झना
जती बिर्सुं भन्यो झन् सम्झनामा आईदिन्छौ
अझै मिठो स्‍मृति बनी सङ्घारमै उभीईदिन्छौ
पटक्कै पनि दिलमा जरै गाड्न थाल्यौ क्यारे
कहिले त झरी बनी सिरानी मै बर्सिदिन्छौ ।।

मुक्तक : दोधार
माया हो कि घृणा हो बुझ्न गाह्रो भो
आँसु र मुस्कानको भाषा बुझ्न गाह्रो भो

गजल : को आउँदैछ आज ?

~सीता अर्याल~   

साँझमा दैलो कुरी बस्यौ को आउँदैछ आज ?
उतै नजर छरी बस्यौ को आउँदैछ आज ?

थोत्रो टिशर्ट लगाइ बस्थ्यौ हिजो अस्ती घरमा
सुट टाइ नै पहिरी बस्यौ को आउँदैछ आज ?

कविता : मायाँ गर्छौ भने

~सीता अर्याल~

मलाई मायाँ गर्छौ भने
मेरो नजिक फर्कि आऊ
सिन्दुर पोते केही होईन
मेरै छायाँ बनी आऊ ।

पर्देशमा  मेरा कुरा
अरुसँग गर्छौ अरे
मेरो लामो चुल्ठो छाडी

कविता : सर्वोत्तम उपहार

~सीता अर्याल~

पाँच दशक पारिका हिउँदहरुमा
मेरा मनभित्रको जँघारहरुमा
एउटा चाहना पलाएको छ
आफ्ना कलकलाउँदा प्रतिरुपहरुसँग
विन्तिपत्र थमाउन मन लागेको छ ।

कविता : आर्तनाद

~सीता अर्याल~   
               
जीवनबृत्तिका लम्पसार फाँटहरुमा
एक्लो परेकी पहाडे चेली
सिन्दुर पखाल्न वाध्य बन्छे
प्रणयमिलन पश्चात पहिलो पटक
बिछोडिएका दुई प्राणी

पूनर्मिलन हुन नपाउँदै
सेता पहिरनमा लपेटिन्छे
एक बीस वसन्त पार नगर्दै
प्रलयको भुमरीमा घोक्रिन्छे
काँश झैँ फुल्न अभिसप्त छे ।