कविता : म पुतली

~निकिता मिश्र पाण्डेय~

चंगा भै म माथि उडिरहे
आफुलाई एकछिन उछ ठाने
हावाको तालमा चारको साथमा
पुतली सरह मा नाची रहे

दुखः सबै तल बिसाए
बन्धनबाट म मुक्त भएँ
बादलको शितलतामा, आकाशको मन्चमा
पुतली सरह म नाची रहे
निस्फिक्री मा उड्दै थिए
बर्तमानमै म मस्त थिए
अशिमित उचाइमा, आफ्नै रोजाईमा
पुतली सरहम नाची रहे

एक्कासी मा कसिए, तिब्रगतिमा तलै झरे
मेरो आजादी छ्यानिक रहेछ
लट्टाई र घागो आर्कै संग रहेछ,
कठपुतली झै नचाइरहेछ

पिंजडामा म फेरी थुनिए,
मेरो मन्च सिमित भए
तर आकाश उडेको त्यो पल उडेन
एक पलको त्यो सम्झना गर्दै

कठपुतली हैन, पुतली सरह मैले नाचन छोडिन  ।।

(डिसेम्बर २, २०२३  मा आयोजित 'नाफा-साहित्य साँझ २०८०' अन्तर्गतको 'बिजय मल्ल साहित्य पुरस्कार'मा वाचन गरिएको सहभागी प्रतियोगी कविता)