कविता : हे ! दैव, यो के गरिस् !?!?

 ~हिमाल प्र. रेग्मी~ 

“त्यता के के हुँदैछ? यता भुइँचालोले हामी दुःखीकै खायो फेरि मुटु कलेजो।” – अञ्जान बाबु र संगीत श्रोता

हे ! दैव, तँ किन यति निष्ठुरी भईस्?
मध्यरातमा आईस् र बेस्सरी हल्लाईस् ।
पानीको घैँटो लडाईस्, भुड्काको आँटो घोप्ट्याईस् ।
हर्पे, र चौंठीको घ्यू, तेल, महलो, चुकिलो सप्पै घोप्ट्याईस् र गँबुवा उभिण्ड्याईस् ।
हे ! दैव, तँ किन यति निष्ठुरी भईस्?

अँगालोमा बाँधिएका प्रियतम र प्रियसीको बिछोड गराइस् ।
दूधे बालकका टाउको उछिट्ट्याईस्, मेरो बाबु भन्न नपाउँदै आमालाइ नै किच्याईस् ।
हे ! दैव, तँ किन यति निष्ठुरी भईस्?

कविता : जिन्दगानी

~हिमाल प्र. रेग्मी~

पहाडको काखबाट शुरुभयो जिन्दगानी,
भीर, पाखा, खोल्सा, खोल्सी बग्दै गयो जिन्दगानी ।
कुईनेटोमा ठोकिएर, फाँटहरुमा पोखिएर,
खहरे र खोलो हुँदै बेंसि झर्यो जिन्दगानी ।।१।।

उकाली र ओरालीमा लडीबुडी खेल्दै, हाँस्दै,
सुख दुःख शनैः शनैः बढ्दै गयो जिन्दगानी ।
कैले माथि, कैले तल उचालिंदै पछारिंदै,
रोटेपि·को पिर्का जस्तै घुम्दै गयो जिन्दगानी ।।२।।

कविता : आमा

~हिमाल रेग्मी~

पूजाकोठामा बलेको दियो मात्र होईनौ आमा,
चुलो र चौकोमा झल्मलाएकी दियालो पनि हौ,
निःशर्त प्रकाश छर्दछ्यौ आफू भित्र भित्रै सल्किएर ।

बगैंचाकी सुन्दर गुलाब हौ आमा,
सुवास छर्दै मुस्कुराउँछ्यौ जगमा, आफू तीखा काँडा भित्रै कोतरिएर ।

ममताकी बटवृक्ष हौ तिमी
संसारलाई छहारी बाँड्छ्यौ, आफू गृष्मको गर्मीमा हपहपी रापिएर ।

कविता : हाम्री म्याडिसन

~हिमाल प्र. रेग्मी~

 

१
कुकुना भन्दा पहिले कोपिला झुलाउने, पात भन्दा पहिले फूल फुलाउने,
बिहानीदेखि साँझसम्म फूलको सुवास छर्दै, वसन्ती छटा मुस्कुराउने,
टाढा–टाढा क्षितिजसम्म उस्तै उस्तै, जत्ति हेरे पनि आँखा नअघाउने,
वल्लो डाली  र पल्लो डाली, मगनमस्त भै चराहरु चिर्विराउने, 
फूलै फूलको सिङ्गो संसार, यी हुन हाम्री वासन्ती म्याडिसन ।।

२
उन्मत्त हरियालीमा मदमस्त भै पवन सन–सनाउने, 
चौर, बगैंचा र ताल किनारहरुमा, उन्मुक्त बैंसको बिस्कुन सुकाउने,
अलिकति शीत, अलिकति ताप, न जाडो न गर्मी 
बाल बृद्ध सबै सबै घर बाहिरै रमाउने, न लामो न छोटो दिन
अन्त्यहीन हरियालीको संसार, यी हुन हाम्री गृष्मकालीन म्याडिसन ।।