Thursday, November 21, 2013

झरीमा साहित्यको बर्षात - साहित्य साँझ २०७० - म्याडिसन, विस्कन्सिन

~आबिष्कार भारती~
नेपाली साहित्य एवं संस्कृतिको जगेर्नाको लागि महाकवी लक्ष्मी प्रसाद देवकोटाको १०४औं जन्म जयन्तिको अवसर पारेर अमेरिकाको विस्कन्सिन राज्यको म्याडिसन शहरमा नेपाली अमेरिकन मैत्री संघ(नाफा)ले सदा झैं यस बर्ष पनि 'नाफा - साहित्य साँझ २०७०', मार्ग १ २०७० तद्-अनुसार  नोवेम्बर १६ २०१३, शनिवारका दिन

Saturday, November 16, 2013

कविता : हाम्री म्याडिसन

~हिमाल प्र. रेग्मी~
 

कुकुना भन्दा पहिले कोपिला झुलाउने, पात भन्दा पहिले फूल फुलाउने,
बिहानीदेखि साँझसम्म फूलको सुवास छर्दै, वसन्ती छटा मुस्कुराउने,
टाढा–टाढा क्षितिजसम्म उस्तै उस्तै, जत्ति हेरे पनि आँखा नअघाउने,
वल्लो डाली  र पल्लो डाली, मगनमस्त भै चराहरु चिर्विराउने, 
फूलै फूलको सिङ्गो संसार, यी हुन हाम्री वासन्ती म्याडिसन ।।


उन्मत्त हरियालीमा मदमस्त भै पवन सन–सनाउने, 
चौर, बगैंचा र ताल किनारहरुमा, उन्मुक्त बैंसको बिस्कुन सुकाउने,
अलिकति शीत, अलिकति ताप, न जाडो न गर्मी 
बाल बृद्ध सबै सबै घर बाहिरै रमाउने, न लामो न छोटो दिन
अन्त्यहीन हरियालीको संसार, यी हुन हाम्री गृष्मकालीन म्याडिसन ।। 

कविता : शब्दहरु

~सोम खनाल~

शब्द नै रसिला कस्ता,प्यास नै पो मेटाउने
शब्दैका पन्तुरा भित्र, आत्मा नै हो भेटाउने
शब्दका छहारी शीतल, शब्दैका झरना झरी
एक्लो हृदयका साथी शब्द नै छन् वरीपरी ।


शब्दमै पहिरो चल्छ, शब्दैमा उठ्छ टाकुरा
शब्दले डढेलो लाग्छ, शब्द उम्रन्छ अंकुरा
शब्द लगाएर पैंचो, उधारो बाच्छ जिबन
शब्दैका मोहनी,माया, सपना साँच्दछ मन ।

कविता : अर्थ

~सन्तोष लामिछाने~

सुनका कोपरा हुनेहरू
भोक ओढेर
निराहार लमतन्न पल्टेका केटाकेटीका
आँखामा आँखा मिलाई
सम्पन्नताको अर्थ बुझाउन सक्छौ?

कविता : वसन्त

~कमला रेग्मी~

वसन्त तिमी महान छौ !
डाँडा पाखा रंगीचंगी भएर आउँछौ 
आकाशलाई सजाउँछौ, पहाडलाई जगाउँछौ 
भीर पाखामा फुल फुलाउँछौ, खोला नदीमा रमाउँछौ
आहा ! वसन्त तिमी कति महान छौ !


निदाएकालाई बिउझाउँछौ, विरक्तिएकालाई आल्हादीत गराउँछौ

कविता : प्रेम प्रक्रितीको सुन्दर वरदान

~रवी शाह~

जन्म देखी हामी सँग लिएर आउँछौं,
एउटा अद्भूत कोमल, निर्मल मुस्कान ।
जस्ले आमा बाबा, घर भरी सबैलाई पारी रहन्छ हैरान,
शायद, यही नै हो प्रेमको पहिलो परिचय र पहिचान ।।


प्रेम र मायाको सुन्दर अनुभुती,
प्रेम नै हो जीवनको अविरल ज्योति ।
यो सागरमा डुबेर कोइ फर्किए रित्तै हात,
कोइ पाए हिरा मोती ।।

कविता : आर्तनाद

~सीता अर्याल 
               
जीवनबृत्तिका लम्पसार फाँटहरुमा
एक्लो परेकी पहाडे चेली
सिन्दुर पखाल्न वाध्य बन्छे
प्रणयमिलन पश्चात पहिलो पटक
बिछोडिएका दुई प्राणी

पूनर्मिलन हुन नपाउँदै
सेता पहिरनमा लपेटिन्छे
एक बीस वसन्त पार नगर्दै
प्रलयको भुमरीमा घोक्रिन्छे
काँश झैँ फुल्न अभिसप्त छे ।

कविता : तिहार परदेशिको

~राजेन्द्रप्रसाद अर्याल~
                                                 
म परदेशिँदा
मात्र म होइन
दिदीको भाइटीका परदेशियो
बहिनीको तिहार बिदेशियो
नयनभरी मोती टल्काउँदै
दुबै भाबुक बने होलान्
मखमली, सयपत्री र गोदावरी
अनी टपरीभरी नाना परिकारहरु
मेरै प्रतिक्षामा
सबै सबै
ओइलाउन विवश होलान ।

आज मलाई

कविता : त्यो क्षण सम्झिदा

~महेन्द्र पाठक~

जब मृत्‍यु अपराजय भएर ठिङ्ग उभिन्छ
अनि तिमी भन्दैथियौ आफ्नी राम्रो ख्याल राख्नु है
जब तिमी आईसीयुको कोठरीमा तरवारले बाँधिएर
जीवनको अन्तिम पल बिताईरहेथ्यौ
अनि भन्दैथियौ
'सँधै खुशी र सुखी रहनु है'

कसरी रहुँ म खुशी, कसरी राखुँ ख्याल आफ्नो
तर तिमीले त कहिल्यै भनिनौ, तिमी भित्र कती पीडा थियो भनेर ।।

कविता : आमा

~अविमन पसछें~

अंश सुम्पी बास दिए
गर्भमा जीवनहरु
वात्सल्यतामा परिणत भए
प्रसवका पीडाहरु
बाँडे पनि भरिपूर्ण रहे
कोखमा मायाहरु
संतति मै खोज्न थाले
जीवनका अर्थहरु ।।


कोखाई कोखाई ख्वाई रहे
सहेर भोकहरु

कविता : रहरको यो अमेरिका

~सन्जना शाही~

कलिलो बुद्धीमा काँचो रहर पलाउँदा
साथी संगीको देखासिकीमा
सपना टिप्ने रहरले तथा
भविश्य निर्माण गर्ने सोंचमा
लामो यात्रामा हिंडेकी म प्रवासी
फूलैफूलको बगैंचा पुग्ने आशामा

उज्यलै उज्यालोको बाटोबाट
मखमली पाईला चाल्दै
स्वर्गकी परी जस्तै बनेर

तर  खै,

कविता : दरवारका चेलीहरुको योगदान

~पूर्ण श्रेष्ठ~

बचाई राख्न, जन्मभूमीको सार्वभौमपन
बनाई राख्न, दुई मुलुकको शक्ति सन्तुलन
हाम्रा दरवारका चेलीहरुले धेरै गर्नु पर्थ्यो
युद्ध नगरेरै, लडाईं जित्नु पर्थ्यो ।।


कैलाशकुट भवनको शानको खातिर
आफ्न पिता राजा अँशु वर्माको मानको खातिर
अबोध भ्रीकुटी, श्रीमती भएर जानु पर्‍यो

कविता : देश हराएको सूचना

~विश्वजीत अधिकारी~

सुनेको थिएँ धेरै पढेको थिएँ
मान्छे हराएको सूचना !
तर हिजो बि.बि.सी रेडियोबाट
प्रसारण हुंदै थियो
सूचना सूचना सूचना
देश हराएको सूचना ।।

कविता : खाते

~निरु ढुंगाना~

सबैले भन्छ्न् मलाई खाते - २
मेरो जीवन संगै पाएको मैले यो नाम,
गाँस बासको कुनै ठेगाना छैन मेरो
भौतारी रहन्छु गन्तब्य बिहिन भई, छैन मेरो केही काम !



दुई छाक टार्न पाइन भने
हात फैलाउँछु सडकको पेटिमा बसी,
दु:खै दु:खको समुद्रमा डुबिरहेछु म
आभाष छैन रत्तीभर, कस्तो हुन्छ खुशी !