बाल कविता : खाना

 

~आन्या पाण्डेय~

बिहानीको खाना ब्रेक्फास्टबाट
बेकन अण्डा रोटी के खाने आज ?  
वाफल, मह, केरा आधा आधा
कि खाने पाउरोटी सदा  

दिउँसोको खाना लन्चको पालो  
चीज स्यान्ड्विच कि स्वस्थ सलाद
कि खाने मेक्सिकन टाको  
अमीलो पिरो चट्ट भाको

कविता : सौन्दर्य

 ~प्रदीप केसी~

मैले उनलाई देखेपछी
गीत नगाएको भए हुन्थ्यो ,
जब उनको सौन्दर्य देखेर
गीत गाएँ, ए मिना तेरे

हास्य कविता : एमपी

 ~गोबिन्द सिंह रावत~

हजुर म एमपी
श्री एमपी र श्रीमती एमपी अर्थात
मन प्रसाई र मेनका प्रसाईको एकमात्र छोरा
महेश प्रसाई
बुवा एमपी मतलब मन्दिरको पुजारी
आमा एमपीको अर्थात मिठाई पसलेकी छोरी
त्यसैले मलाई खानमा एमपी अर्थात माल पुवा मन पर्छ
मैले एमपी बाट एमपी गरेर एमपीमा जागिर खान थाले,
के भने नि

कविता : चुसेर फूलको रस

 ~निजानन्द मल्ल~

चुसेर फूलको रस बनॉउछ मह माहुरीले जसरी।
बॉसको ढुंग्रो खोपेर टबज्छ मिठो धुन बॉसुरी।।

तिल मै तेल छिपेको हुन्छ पेलेर नै निस्कन्छ।
दुध मै हुन्छ ध्यु मथेर दहि अनि नौनी तैरिन्छ।।

कविता : कविको पीडा

~अमर कार्की~

 लेख्यो च्यात्यो लेख्यो च्यात्यो कती कती
अब्बल हुदै हुन्नन भन्या सबै फुर्या जती
बिहान उम्रेका कबीता बेलुकी मरी सक्छन  
आफ्नै सृजनाका मलामी जाउ म कती
कबीता लेख्यो पाठक पाउन गार्हो  

कविता : हिजो आजको बिकृती

 
~गंगा मल्ल श्रेष्ठ~

हिजो आज संस्कार र संस्कृतिको बिकृती आयो
फूलहरु टिप्न फुलवारीमा होईन पसलतिर धायो
कागजको फूलहरु चढ़ाएर भगवान ख़ुशी बनायो
त्यसैले त मनुष्यहरुलाई  प्रसाद कोरोना  पठायो
आधा  वर्ष  बढी भयो  विस्व ब्रमाण्ड नै हल्लायो
हिजो आज संस्कार र संस्कृतिको विकृती आयो ।

कुनै कुनै पुरुषहरुको त विवेक पनी धेरै नै हरायो

कविता : रामेले बल्ड्याङ खाएछ

 ~एकबहादुर क्षत्री~

रामेले जागिर खोज्दै जाँदा 
बिजुली अड्डामा जागिर पाएछ ।। 
बिजुलीको काम गर्न जाँदा 
बेल्ट र हेल्मेट लाउने आदेश पाएछ ।।

काम सिक्दै र गर्दै जाँदा 
आफ्नो बीस वर्ष बिताएछ ।। 

कविता : याचना

 ~डा. रमेश खनाल~

तिमीलाई चिन्ने प्रयासमा
या भनौं आफ्नो सम्पूर्ण अस्तित्वलाई
तिमीमा बिलिन गराउने चाहनाको
एउटा अभ्यर्थना
हरेक बिहानीको मेरो पूजा
र त्यसमा सन्निहित  
आत्मतत्वम् शोधयामी स्वधा, विद्यातत्वम् शोधयामी स्वधा, र शिवतत्वम् शोधयामी स्वधा  
संगै गरिने आचमनहरुले

बाल कविता : खाना

~आन्या पाण्डेय~

बिहानीको खाना ब्रेक्फास्टबाट
बेकन अण्डा रोटी के खाने आज ?  
वाफल, मह, केरा आधा आधा
कि खाने पाउरोटी सदा  

दिउँसोको खाना लन्चको पालो  

बाल कविता : रात

 ~ओपल शर्मा~

अस्ताउछ सुर्यको किरण
धर्तीमा अध्याँरो छाउँछ
पर्छ रात चकमन्न
रुखमा उल्लु उफ्रन्छ

आकाशबाट चिसो शीत उर्लन्छ
भित्र जान्छन मानिसहरु

कविता : कविता फुर्दै फुरेन

~यदु गुरागाईं~

मित्रको घरमा पहिलो पटक कोठे गोष्टिमा भाग लिन पाएको
स्रस्टाको मिठो कविता र स्वादिलो खाजाले निकै प्रभावित पारेको ।
कविता त लेख्नै  पर्ने रहेछ भनि उत्प्रेरणा नमिलेको चाँही होइन
तर जति प्रयास गरे पनि कविता फुर्दै फुरेन ।।

अरुकै कविता भए पनि वाचन गर्न अविष्कारले सुझाएको
अर्को पटक कविता लेख्छु भनि दोस्रो गोष्टिमा बाचा बुझाएको ।
राजेन्द्र दाई र दिनार दाईले केहि लेख्न नसम्झायको चाँही होइन
तर जति प्रयास गरे पनि मलाई कविता फुर्दै फुरेन ।।

कविता : मलाइ दोहोरो नागरिकतामा पार

 ~दिनार 'रनादी'~

  तिम्रो फूलबारी को झार हुं म
 लौ मलाइ उखलेर फाल
 बिद्रोहको स्वर हुं म
 लौ सछौ भनें मेरो मुख थुनेरमार

 फुडकार्डमा पैसा सकियो आज भोकै छु म
 सक्छौ भने चोरिको परिबन्दमा पार

कविता : अलकापूरि यो म्याडिशन नगरि

 ~धन मल्ल श्रेष्ठ~

ताल तल्लैया नदिनाला छन
 फुल बगैचा हरियालि छन
 समर सिजनमा यो स्वोर्ग सरि
 तर विन्टरमा किन जाडो हुन्छ बेसरि
 छ त अन्त कतै सहर यसरि
 अलकापूरि यो मयाडिशन नगरि

 स्कुल कलेज याहा युनिभरसिटि छन

कविता : हे साथि

 ~पूर्ण श्रेष्ठ~

मेरो हालतलाइ हेर्दै
हासेर बैध्य साब बोले  

जाउ जमाउ मह्फिल  
पुराना साथिहरु माझ  

तिम्रो हर कश्टहरुको ओखति उहि हो  

कविता : आप्रबासी

 ~डा. बेङ्कटेश दास शर्मा~

सम्बन्ध र चिनजानको शुरुवातमै मापदण्डको प्रहार  
    कतै बच्चा, कहिँ उमेर, कहिले पृष्टभूमि वा घरपरिवार 
घनिष्टता र स्थिरता सधैँ शिशु के दिनेहो आहारा
    बिवादास्पत  बिषयबाट टाढाबस्न मौनब्रतकै सहारा

बौद्धिक स्वतंत्रता भन्दा उच्च साम्प्रदायिक्ता हाम्रो

कविता : 'कार' माहात्म्य

 ~आविष्कार भारती~

सबै यो कार छन् या त्यो कार छन्
खै ति कारको कती हक्दार छन्
भूँडी टन्न भरेर बचेरा सारी आँ गर्दै
फेरी खान उद्दत योजनाकार छन् ।

भूईँमा लडिरहेको भोकलाई मक्खमली तन्ना ओढाई
सूनको थालमा पायस पस्किने व्यापार छन्
सुकेको भूँडी फुकेको बोली अमिलो भोली लिई
जूलुस धाउने भेंडाहरूमा बिचारको चित्कार छन्  ।

कविता : किशोरावस्थसे आचरणम

 ~अबिमन पसछें~

लाएको लुगाफाटा भुईं मै फाल्छु
चकलेटको खोल खात मुनी लुकाउँछु

आमाले देखेर मिलाऊ भन्नु हुन्छ
भोली भोली भनि म टारी दिन्छु

मन पर्ने पकाए मात्र खान्छु

कविता : म तिम्रो

~प्रदीप केसी~

माछा देखे ठुलो हात, सर्प देखे भाग्ने
सर्प देखे पनि माछा देखे पनि हात मेरो ठुलो भाछ
राम्रो भए पनि नराम्रो भए पनि म तिम्रो
तिमी के हो भन्न सक्दिन
माछा देखे ठुलो हात, सर्प देख्ने भागने
दुबइ परिस्थिती चलिरहन्छ, समाजको

कविता : मन र शरीर

~राजेन्द्रप्रसाद अर्याल~
                                                
तल–माथि, दायाँ–बायाँ
यत्र–तत्र, चौतर्फ
शङ्कटकालीन सुरक्षा शैनिक झैँ
खानतलासीको ढाँचामा
आफ्नै शरीर उपरको निरीक्षणमा
नयनहरू सलबलाईरहेछन् ।

किशोराबस्थाको मझेरीबाट
प्रत्येक अङ्ग प्रत्येङ्गहरू

कविता : गह्रुङ्गो हावा

~लेखनाथ काफ्ले~

रित्तिएको छु
एक्लिएको छु
थाह छैन किन आज
पिल्सिएको छु

भिंडमा हराउँछु तर कोही देख्दिन
मनमा कती कुरा छन् भन्न नि सक्दिन

कविता : आजको विस्व र समय

~मनोज श्रेष्ठ~

पुरै विस्वनै थप्प रोकियोको बेला
यो "समय"(Time) भने अटेरि भै
"टिक" "टिक्" गरि चलिराखेको नै छ्
यो कस्तो नाठे "समय"

सिङै विस्वनै माहामारिको पिडामा
यो "समय"(Time) भने कति कठोर रहेछ्
बल्लपो थाहा भयो, यसको त मुटु नै नरहेछ्
यो कस्तो मर्महिन "समय"

कविता : कोरोना प्रकोप

~शर्मिला पोखरेल~

कोरोना भारसको प्रकोप छ जहाँ त्यहीँ
फैलिएको छ विश्वभरी नै यसको महामारी ।
चिनको वुहानबाट आयो यो यसरी
संसारलाई नै हल्लायो बेसरी ।
सबैतिर बढीरहेछ यसको कहर
मृत्‍युलाई आफ्नो बनाई हर प्रहर ।

कविता : नयाँ बर्ष २०७७ (बि.सं)

~पूर्ण श्रेष्ठ~

नयाँ बर्ष को शुरुवात छ
समाज चकमन्न छ
पृथ्वी  डग्मगाई  रहेछ
मृत् शरीरहरुको चाङ नै चाङ छ
हजारौंको मृत्युमा प्रतिदिन
आफन्तहरुको चित्कार छ
नजिकसम्म पर्न नसकी
मृत्युहरु लावारिस बनिरहेछन्

कविता : ध्यानमा छु

~दिनार 'रनादी'~

एकान्तमा छु
आजकल म ध्यानमाछु।

मनको अन्तरकुन्तर मा
कहिले निस्पट्ट अन्ध्यारो भेटछु
कहिले झलमल उज्यालो देख्छु
तिमीले भोगे जस्तै
जीबनको म बिपना भोग्छु
तर अरु कसैले नदेखेको
ध्यानमा म सपना देख्छु।

व्यङ्ग्य कविता : आलु जिन्दाबाद

~अबिमन पसछें~


अहिले सबै बोराको आलु जस्तै घरमा गुम्सीएर ब
आलुको गुनासो
म आलु
(Background hahahah)
कीन हॉस्नु भाको आलु भनेर हेप्नी
नभई पनि नहुने
जे संग पनि मिसाउने
गेडागुडीसंग त ठीक छ
त्यो कुहीयको गुन्द्रुक संग मिसाउने
म कूहूयो भने चाहीं आलु कुहीयको जस्तो कुहीयो भनेर हेप्ने
त्यो कुहीयको गुन्द्रुक चाहीं जीब्रो पडकाई पडकाई खाने ?

कविता : कुरूप कोरोना

~सीता अर्याल~
                  
अचानक तेरो उपस्थिति ?
खै हामीले त बुझ्नै सकेनौँ
कठोर हृदय लिएर
तीखा दाह्रा, नङ्ग्रा फिजाउँदै
मानवतालाई कुल्चदै
आतङ्कको साम्राज्य फैलाएर
मान्छे मार्ने घृणित ब्यापार गर्न
ए क्रूर समय ! तँ किन आईस् ?
ए कुरूप कोरोना ! तँ किन आइस् ?

कविता : सोर्ग जाने रेल

~कल्पना ढकाल रिजाल~   

कापल फुलेर सेतै
सरीर थाके र भुतुकै
कहिले ओछ बाबै सोर्ग  जाने रेल ?

छोरा नाती बढेर टाडा वाहे गहेय
कसले समाल्ने खेत बारी
म बुडो कती गर्नु मेला खेत

कविता : कोरोना

~शान्ता पाण्डेय~

कोरोना भाइरस कोरोनाले त्रास ल्यायो जगतमा आज ।
त्यै त्रास ले भयो हाम्रो घर भित्र बास ।।
कस्तो शत्रु आइ लाग्यो जगतमा आज ।
आफन्तलाई टाढा राखी क्वारेन्टाइन मा बास ।।
डाक्टरहरू थालेकाछन् शत्रु सँग लड्न ।
अस्त्र शस्त्र केहि छैन कोरोनासँग भिड्न ।।

बाल कविता : कालो आकाश

~आन्या पाण्डेय~

कालो आकाश
सुत्ने समयको 
मलाई दिन्छ आभास

कालो आकाश
चम्किलो तारा 
शान्त चन्द्रमाको प्रकाश

कविता : पैसा

~गोबिन्द सिंह रावत~

उ जन्मियो, मुख हेर्दा, आफन्तले हातमा राखिदिए पैसा
नौरानमा नाम राख्न, बाले बाजेलाई टिका लाएर दिए पैसा
पासनी गर्दा खाने र खुवाउनेले, गक्ष्य अनुसार खर्च गरे पैसा
विद्यालय, महाविद्यालय, विश्वविद्यालय , पढ्दै गयो, तिर्दै गयो जता ततै पैसा
जागिर खान खुवायो उसले अनेकौंलाई पैसा
जागिरे भएपछि उसले पनि खान थाल्यो अरुबाट पैसा
पैसा पैसा, कतै उसले दियो पैसा, कतै उसले लियो पैसा
जग्ग किन्यो नियमानुसार,

कविता : सुक्ष्म शत्रु

~अर्चना धाख्वा~

दिन र रात को सिमाना हुन्थ्यो
दिन उर्बर, रात शान्त सुत्थ्यो।
पाँच इन्द्रियको आधार बनाई
छैठौं चित्तले फाइदा लुत्ठ्यो।।

आज यो विश्वोको कस्तो मज्बूरी
बसेकाछन् मानव स्वछन्दता कुरी ।
सामाजिक प्राणि समाज बिहिन छन्
व्यक्ति व्यक्ति बिच सामाजिक दूरी।।

कविता : धन्य कोरोना

~धन मल्ल श्रेष्ठ~

हिमालहरू अझै शुन्दर शान्त देख्छु
समुन्द्र अझ महाशान्त देख्छु - २
तर पहाडको थुम्का देखि
समुन्द्रको किनार सम्म
यो सन्सारमा आज
मान्छेहरु त्रसित अनि आक्रान्त देख्छु ।

न देख्छु खुकुरी खोडा त

कविता : कविताको रङ्ग

~ई. बिष्णु बहादुर सिंह~

कालो
निलो
रातो
वा सप्तरङ्गी
अथवा पानीजस्तो पारदर्शी
कस्तो हुन्छ रङ्ग कविताको ?

भौंतारिंदै कविताको रङ्ग खोज्दै
मैले ध्रुवतारालाई सोधें -
कस्तो हुन्छ कविताको रङ्ग ?

पुष्कर लोहनीका आठ हाइकु

~पुष्कर लोहनी~

१
तेजिलो आँखा
छिर्न खोज्छ अँध्यारो
मनै भरङ्ग ।

२
भरिन्छ आँफै
कुलो छेड्दै बगेको
आँफै ठोकिन्छ ।

कविता : क्यालेण्डर

~मित्र पौडेल~

एउटै ब्रित्तमा सदियौबाट घुमी रहेको घडीको सुईले
चेतनामा थोरै घोचेर भन्यो
"म प्रत्यक कोठाको क्यालेण्डर फेर्ने हैसियत राख्छु ।"

अनी

भित्तामा अन्तिम श्वास लिँदै झुण्डी रहेको

गजल : रहर आयो

~मित्र पौडेल~

क्या रहरै रहरमा रहर आयो
नदी अगाडि बगर आयो ।

दोषी अनशन बस्छ जेलमा
यता जुस पिलाको खबर आयो ।

कविता : बिषाद समय

~सुष्मा श्रेष्ठ~

शुन्यमा अन्त भएको यो बर्षले
बिषाद ल्यायो पहिलो तीन महिना भित्र
सुक्ष्म जीवाणुको आक्रमण माझ
बादलियो मावन जीवनको स्वास्थ चित्र  ।

नवरात्रीको शिरबन्दी लगाई
घरबन्दीमा नै सडिनुपर्ने
आँखा चिम्ली घर भित्रै

कविता : ठिटा सुभांगे

~सन्तोषी भण्डारी~

वास्तविक समाजका दर्पण र तिनै समाजप्रति जीवन अर्पण
कलम र मसी यिनै समाजलाई सदा समर्पण ।
आफ्नै घरको मझेरीबाट जातीय र वर्गीय वि भेद विरुद्ध शंखनाद गर्ने ।
जाती र धर्म विहीन मनुवा ।

जो इतिहासको मसानघाटबाट निस्कदै
मसीरूपी रगतको खेल्दै