कविता : आफ्नै देशमा गएर

~नारायणदास मल्ल~

छैनन् दिल बहलाउने ठाउँहरू, तर पनि दिल बहलाउन खोजी रहन्छ
अमेरिका जस्तो ठाउँमा भएर पनि, किन किन यो मन मेरै डाँडा पाखा खोइ रहन्छ ।

संसारका मनिषाहरू मरिहत्ते गर्छन् यही अमेरिका आउन
किन किन खै मेरो मन त सकेन यहाँ रमाउन ।

हो सफा छन् सुन्दर छन् अग्ला-अग्ला सिमेन्टका घरहरू

कविता : हराउँदै मायामा

~नारायणदास मल्ल~

तिमीसँग जस्तो आत्मियता त
कहाँ पाउनु र यहाँ
तर पनि हल्लो हाई भनेर
फिस्स हाँस्नेहरु पाईरहेछु
खै यस्तै रहेछ जिन्दगी
भित्री मनमा जे भए पनि
बाहिर भने रमाई रहेछु ।

तिमीसँग जस्तै कहाँ पाउनु र

कविता : फूलहरु

~नारायणदास मल्ल~

फूलका कोमल धारहरुले काटिनु भन्दा
काँढाको च्वास्स घोचाई मन पराउँछु
त्यसैले काँढासँग होईन
फूलको सौन्दर्यसँग डराउँछु ।

कती फूल देखें मैले, कती वाघरु घुमें
कती फूलहरु सुम्सुम्याएँ, कती फूलहरु चूमें
कती फूलहरु वागमा, सार्ने प्रयास गरें
कती फूलहरु जरा गाड्न नपाउँदै मरे ।

कविता : अर्थ न वर्थ गोबिन्द गाई

~नारायणदास मल्ल~

खै आज केही लेखँ भनेको, मन भित्रै फुराएन
शायद हुन सक्छ आज मलाई, केही लेख्नै जुराएन
लेख्नु पनि त के लेख्नु नै छ र यहाँ खै
बेकारमा अर्थ न वर्थ गोबिन्द गाई ।

देशको कुरो लेखुं भने, देश मेरो रोईरहेछ
उन्नती प्रगतीको कामना गर्छु सँधै, तर पनि अद्योन्नतीमा गईरहेछ
समाजको कुरा गरौं भने सबमा अहम्ता बढी रहेछ

कविता : अमेरिका

~नारायणदास मल्ल~

रंगमंच पो हो कि ?
मिहेनती कति छन् यहाँ कोही त फेरी
माग्ने पो हो कि ?
रितिरिवाज अनेक छन् सजिएकै छन्
मुर्दाका चिहान
काम गर्छन कति हो कति न रात छन्
न बिहान

कविता : अमेरिका

~नारायणदास मल्ल~

अ - नेक थरीका छन् यहाँ शायद यो रङ्गमञ्च पो हो कि ?
मे - हनेती कती छन् यहाँ कोही त फेरी माग्ने पो हो कि ?
रि - ति-रिवाज अनेक छन् सजिएकै छन मूर्दाका चिहान
का - म गर्छन् कती हो कती न रात छन् न बिहान

भोक न भकारी शोक न सुर्ता
यस्तै रहेछ अमेरिका
खुशी हुन कि दुखी हुन जनता
बुझी नसक्नु रहेछ अमेरिका ।

कविता : स्वागत छ

~नारायणदास मल्ल~

स्वागत छ तिमीलाई नयाँ वर्ष बनी आयौ
धर्तिमा फेरी आज नयाँ किरणले छायौ
कसरी म स्वागत गरौं खै के चढाउँ तिमीलाई
सारा जिव अगाडि बढाउ आषिस देउ सबलाई ।

आशा लिई बसिरहेछन् नयाँ वर्ष केही होला
इच्छा सबक पुरा गरी देउ हे परमात्मा भोला