कविता : वितृष्णा

~प्रदीपरत्न शाक्य~

बगर तकदीर भई सक्दा
तिमी आयौ
मायाका छाल बनी ,
भिजाउन खोज्यौ ,
म भिज्नै सकिन !

तिमीले जुठो गरेको
मेरो बिपना
तिम्रो मायासंग खेलेको

मेरो प्रेम
तिमीलाई हेरी केही क्षण खुशि भए नि
म हुन सकिन ।

आँसु भई सकेका मेरा यादहरू
सडि सकेका मेरा सपनाहरू
हो चिहानमा झैँ छन्
मेरो मस्तिष्कमा ,
खै कसरी ब्यूंटाऊँ ?
मायाहरू झैँ
पछुटोमा सडिरहेका छन् ।

के जीवन मैन हो ?
यस्तै सोधिरहने धडकन
कोसौं दूर टाढी सकेछ मसंग ।
के प्रित झरणा हो ?
यसरी सोधिरहने स्नेह
अलप भई सकेछ मसंग ।

हिउँ ,वर्षा ,बाढी भए नि
सायद तिम्रा रोदन ,
भिजिने छैन यो चेतना कपडा सरी ।
तिमीसंग लट्ठिने इच्छा आकांक्षा
हो धुलो धुलो भई सके छन्
तिम्रा धोकाका लहर खेपी खेपी ।

बगर तकदीर भई सक्दा
तिमी आयौ
मायाका छाल बनी ,
भिजाउन खोज्यौ ,
म भिज्नै सकिन !
सायद भिजिंदैन
हो छ म भित्र मात्र वितृष्णाको आगो ।


(नोवेम्बर १८, २०१७  मा आयोजित 'नाफा-साहित्य साँझ २०७४'मा वाचन गरिएको अप्रतियोगी कविता)