छन्द कविता : जीवनबोध

~आविष्कार भारती~

छन्द : भानुभक्तिय छन्द
 

माता-पिता ती हर्ता कर्ता गुरु ज्ञान भण्डार भर्दछन्
किर्ती केही राख नत्र ता काया व्यर्थै दिनै मर्दछन्
साँचो बोल्नु नबोल्नु बात कहिल्यै झुटो भन्याको रति ।
आखिर मर्नु छ पाउनू छ उति फल् यहाँ गर्‍याको जति ।।

जोबन पल बिती जान्या छ समय समातिन्न ती रती
गर्ने काम गरे यही पल हुन्या छैन कसैलाई खती
भोलि भोलि भन्दा भन्दा भर्न्या छैन कसैको झोली
दान क्षमा गर् जन कन मन आत्मा भित्रैकन खोली  ।।

बग्छ प्रेम मुस्कान धरिकन मुस्कानै फुल्न्या जतै
रहेछ सेवा ता टेवा जीवनकन सुफल मिल्न्या यतै
पूजा धर्म व्रत रहेछ आर्त मनुवाको निको भयाको घाउ
सक्या जति काम आउ तिमी तिनमा मलहम त्यो लाऊ ।।

भन्छन् नुहिन्छ बाँस अनि फलले भरिएको रुख पनि
बाँस फेदमा काटिन्छ अनि रुख पुजिन्छ भर्ता भनी
माया प्रेम सद्भावकन बगी बाँच सब जन ती मिली
रवाफ् आरिस मोहले छोड्ने छन् सब जन ती चिली ।।

ध्यान कस प्रति प्रहर धरामा राम्रो सबैकन भया
बिचार शुद्ध बनोस् अनि ता भागोस् रोग जति थिया
शील शिष्ट ढाँचामा कुँदियोस् जनको जीवन रहोस् पूर्ण
अहम् टाढै बसोस् भरसक मरोस् सोंछ सबै सङ्किर्ण ।।

जसले जसै भर्या ढुकुटी त्यो रित्तंदै पनि गैगयो त्यसै
मिटाउन्याछु प्यास भनी पियो गहिरो मन भैगयो यसै
हटाई सारा दोष दम्भ मकनको जीवन फलोस् फुलोस्
सेवा क्षमा दया भाव गरिकन आजन्म किर्ती मिलोस् ।।

(अगस्ट ४, २०१९ का दिन लेखनाथ-प्रतिभा काफ्लेको निवासमा आयोजना भएको "२७ औं नेपाली कोठे साहित्य कार्यक्रम"मा वाचन गरिएको ।)