कविता : म एउटी निश्चल गुलाब

~आबिष्कार भारती 'आबिष'~

एउटी मुस्कुराई रहेकी निश्चल गुलाबको फूल 

सपनामा मस्त , 

आफ्नो यौवनमा मक्ख ,

सुरक्षा दिइरहेका काँडाहरुलाइ सपनाका पर्खाल ठान्छे ,

टाढा धकेल्छे ति पर्खाल ,

आफ्नालाइ पराया अनि परायालाइ आफ्ना मान्छे ,

पर बाट आएको त्यो मानवलाई आफ्नोमा गन्छे ,

उसले टपक्क टिप्छ ,

गुलाब सपना पुरा हुने आशामा निर्लिप्त भिज्छे ,

अनि त्यो मानवले एउटा नयाँ भगवानको समू त्यो गुलाब बेचिदिन्छ 

आफ्ना आकांक्षा , भाकल अनि इच्छा पुरा गर्ने धोकोमा 

त्यो बिहानीको सित्,  खुल्ला हावामा रमेको गुलाब भगवान अनि पुजारीबाट 

हरेक दिन कुल्चिईन्छ , थिचिन्छ , भोगिन्छ 

बिचारी तुसारापात भएका सपना बोकेकी यस्ता कयौँ गुलाब मन्दिर भनिने त्यस कुनामा भेटिन्छ 

त्यागिए पछि विछिप्त मुटु आधा जीवन र  भारी शरीर बोकेर उ फर्किन्छे 

फर्केर  त्यो गुलाब फेरी बोटमा जोडिन सक्दैन ,

जोडिन खोजे पनि बोटले जोडिन दिदैन ,

अरू बोटहरुले त्यो ओइलाएको गुलाबलाइ फुल्न दिदैनन 

बाँच्न त परको कुरा सपनामा झुल्न दिदैनन 

हरेक स्वासमा प्रश्न गर्छे बिचारी गुलाब 

कहाँ गल्ती थियो मेरो जो म यस्तो जीवन बाँचिरहेछु  

के भुल त्यो मानवको थिएन जसले गुलाब चुडेर भगवान पुज्दै छ 

मेरो मरे झैँ रहेको शरीरमा अझै जीवित आत्मा आँसुमा रुझ्दै छ 

के गुलाब हुनु मेरो गल्ती हो ?

के हावामा रम्नु मेरो गल्ती हो ?

म एउटा गुलाब आज गलित-दुषित छु रे भन्छ समाज 

तथापी  मन, मस्तिस्क अनि मुटुमा म  अझै एउटी मुस्कुराई रहेकी निश्चल गुलाबको फूल हुँ 

म एउटी निश्चल गुलाब ।।

(२०१४ जनवरी – कोठे साहित्यिक भेट-घाट – भरत-अर्चना आशियाना )