कविता : साक्षी

~सन्तोष लामिछाने~

भावनाको घोप्टेभीर

मनको जोगीमारामा
घुम्ती बदल्छ
अनि आकांक्षाका खोरियामा
कुकुर जोताई सुरु हुन्छ

रित्तोपन लुकाऊँदै

शासकहरु हात बाँधेर
मुकुण्डो कसाऊँछन्
अनि एउटा नौटंकी
जिन्दगी सुरु गर्छ

पहिराहरु आतुर छन्

धरातल उल्टाऊँन
भूकम्पहरु खुट्टा उचाल्छन
धर्ती हल्लाऊँन
बाढीहरु सल्बल छन्
सिर्जना बगाऊँन

ध्वजा पताका फिजारिन्छ

रङ्गमञ्च सजिन्छ
गीत रचिन्छ
सङ्गीत पस्किइन्छ
बिस्तारै चिहान उठ्न थाल्छ
सपना बिपना जस्तै लाग्न थाल्छ
दर्शक भुलिन्छ्न्
सिठ्ठी बजाइन्छ
ताली पड्काइन्छ

विश्वविद्यालयहरु निरर्थक हुन्छन्

प्राध्यापकहरु घुँडा टेकेर
ज्ञानको भीख माग्न थाल्छन्
ढुंगाका मुर्तीहरु

पैतालाका डोबहरुले भरिन्छन्
बुद्धिजीवीहरु भँडखारामा पुरिन्छन्
तक्मा भिर्ने मै हुँ भन्नेहरु
बन्दीगृहका कैदीमा चुनिन्छन्

कोलाहल ठप्प छ

मस्तिष्क थाङ्नामा सुत्दछ
निडर निरुत्साहित
एउटा साक्षी
सिर्फ हेरिरहन्छ
सुनिरहन्छ
आँखा खोलेर अनि आँखा बन्द गरेर
सधैं ब्युँझिरहन्छ
अनि ब्युँझ्याइरहन्छ
अनवरत
एउटा साछी ब्युँझिरहन्छ
ब्युँझ्याइरहन्छ

(नाफा-सहित्य साँझ २०६८ मा पहिलो भएको कविता )